Nickolay Lamm, de fotograaf die ons liet zien hoe Barbie er zonder make-up uitziet, besloot een realistische versie van deze pop te maken. Nickolay heeft de maten gebruikt van een gemiddeld 19-jarig Amerikaans meisje om een zo realistisch mogelijke pop te creëren. Zullen we alle Barbie’s door deze nieuwe versie vervangen?
Huidskleur? Welke kleur kun je eigenlijk huidskleur noemen? Dat dé huidskleur niet bestaat bewijst dit project van Angelica Dass: allerlei huidskleuren zijn mooi vertaald naar een Pantone-kleur. Voor diegenen die niet bekend zijn met Pantone: het is een internationaal kleurensysteem voor onder andere drukkleuren.
Natuurlijk heb je al een handige kalender op je smartphone, maar zo’n kleurrijke Pantone-kalender in je openingsscherm kan geen kwaad.
Type Fight is een project van Drew Roper and Ryan Paule waarbij zij elke week een letter uit het alfabet ontwerpen. De resultaten komen tegenover elkaar te staan en wij mogen stemmen op onze favoriete keuze! Stem gerust mee of volg @typefight via Twitter.
Ik ken weinig mensen die geen bloedhekel hebben aan filerijden. ‘Fileleed’ is niet voor niets opgenomen in de Dikke Van Dale. ‘Filelol’ niet. En toch bestaat het. Een tijdje geleden belandde ook ik in de file. Borden gaven aan dat vanwege wegwerkzaamheden mij nog 7 km te wachten stond. Zéven? Zucht.
En toch, na even, legde ik me er bij neer. Muziek aan, flesje water bij de hand, afspraak uitgesteld, raam open (want sigaretje erbij) en ontspannen maar. Niks aan te doen. Beter nog: niks meer aan doen. De verstrekte informatie verschafte me rust. Geen onrust meer van hoelang nog? Ben ik nog op tijd?
Nog 6 km.
Nog 5.
Nog 1.
Nog één? Nu al? Dat viel mee!
‘Bedankt voor uw begrip’ zei het bord.
‘Graag gedaan hoor’, riep ik hardop naar niemand. Filelol.
Een sterk staaltje communicatie van die wegenbouwers. Door de juiste verwachting te creëren buigen ze onvrede om naar begrip. Plezier zelfs. Bij elke vorm van zakendoen is het net zo. Ook wanneer je je organisatie visueel naar buiten brengt met naam, logo, pand, brochure of advertentie. Wanneer je meer belooft dan je waar kunt maken, heeft dat wellicht een korte omzetgroei tot gevolg. Op langere termijn zal de boodschap zich echter tegen je keren. Andersom geldt hetzelfde: beloof je minder dan je waarmaakt? Een gemiste kans.
Wanneer je onderneming Qbit International heet, val je al snel door de mand wanneer blijkt dat je uitsluitend regionaal opereert. Een ambachtelijke belettering voor een organisatie met een goed geolied en innovatief machinepark? Niet doen. Een website met beelden van een kantorencomplex, maar ben je genoodzaakt je klanten te ontvangen op de zolderkamer van je moeder? Niet doen. Suggereer je snelle dienstverlening, maar is de afdeling administratie traag met de facturering? Of wek je de indruk van handgemaakte producten en heb je er 5 miljoen op voorraad? Ook niet doen. Je brengt immers twee verschillende boodschappen. Je zegt het één, en laat het ander zien. De klant raakt in verwarring en weet niet meer wat hij mag verwachten. Je kunt gaan zitten wachten op de eerste klacht en het eerste conflict. Het lijken misschien onwaarschijnlijke voorbeelden, maar geloof me, we komen ze wekelijks tegen.
Wat zegt u met uw advertentie, logo, folder, autobelettering of website over uw bedrijf? Is dat eigenlijk wel wat u wilt zeggen? Wat uw doelgroep zou moeten horen? Wordt het gewenste effect bereikt? Op een verkeerde boodschap zit niemand te wachten. Zelfs niet in de file.
Wat zegt u? Reageer gerust via www.watzegtu.nu. U krijgt beslist antwoord.
Ank Klis
Deze column is eerder gepubliceerd in de uitgave van Regio Business van 20 september 2011
Na een fikse ronde door het tuincentrum kwam ik met een overvolle kar bij de kassa. Met moeite plaatste ik alle zorgvuldig gekozen vaste planten, trays zomergoed, zakken potgrond, bloempotten én een vogelhuisje op de band. Zo. Even betalen en… Ik voelde opeens de kortingsbon branden in mijn jaszak. Als reclamemaker speur ik immers altijd naar de origineelste acties. Ik overhandigde tevreden de bon aan de kassière. “Tja, die had u me moeten geven vóór ik met aanslaan op de kassa begin’, reageerde ze verontwaardigd.
Ik verontschuldigde me. Ik was ook zo druk geweest met alle artikelen. Ze wilde de bon vast nog wel even voor me invoeren, toch?
Maar ze was onverbiddelijk. Uit de rij achter me klonk ongeloof. Met ‘Zal ik alles dan maar retourneren bij de klantenservice? Je collega zet het weer in de winkel, ik haal het weer op en kom opnieuw bij je afrekenen’, probeerde ik haar de zin en onzin van haar weigering in te laten zien.
Ze vond het een goed idee.
Mijn mond viel open, de mensen achter me maakten boos aanstalten de rij te verlaten. Zij hadden vast ook een kortingsbon. De kassière sloeg haar ogen ten hemel, zuchtte, zette een hand in haar zij: ‘Voor deze keer dan. Maar de volgende keer is het écht … He-laas Pin-da-kaas!’
Ik hoopte dat niemand het stoom uit mijn oren zag komen en knikte slechts instemmend. Hier klopte meer niet dan haar houding.
Een tijdje terug heeft de bedrijfsleider op advies van het reclamebureau besloten dat een huis-aan-huismailing met een kortingsbon een goed idee is. Onder andere omdat het effect meetbaar is. Zorgt de bon voor meer omzet? Meer marge? Door meer of minder klanten? Vaste of nieuwe? Waar vandaan? Is het aankoopmoment verplaatst?
Het bureau heeft een mooi ontwerp gemaakt. Met een treffende tekst. En prachtige foto’s van de allerbeste fotograaf. Er is veel en lang over vergaderd. De drukpersen hebben overuren gedraaid en extra hulpkrachten hebben de mailings op nauwgezette tijden verspreid. Veel ontvangers hebben de bon zorgvuldig bewaard, een deel daarvan heeft zelfs de gang naar het tuincentrum gemaakt. Bereid om te kopen. Mooi!
De bedrijfsleider is echter vergeten om de kassière bewust te maken van het belang van de actie. Hij vergat ook (klantvriendelijke!) instructies te geven voor de verwerking. Want élke schakel telt. Ik ben bang dat de actie niet geslaagd is voor het tuincentrum. Helaas Pindakaas?
Ank Klis
Liever ander beleg op uw boterham?
Deze column is eerder gepubliceerd in de uitgave van Regio Business van 10 mei 2011
In tegenstelling tot veel huidige kinderen had ik slechts één Barbie. Het was echter een luxe versie: ze had buigbare knieën. Daarmee kon ze nog enigszis charmant op haar ‘Panton chair’ zitten. Niet dat ik (laat staan Barbie zelf) het besef had dat die stoel een designklassieker uit 1959 was. Nee, ze was helemaal gewend aan haar luxe leventje: een prachtige trendy slaapkamer inclusief hangkast en kaptafel, moderne lampen en tafeltjes, een zwembad met toebehoren, en een garderobe waar je u tegen zegt. Voor elke gelegenheid had ze een passende outfit. Een hippe bikini, een zoetroze nachthemd met ochtendjas, een galajurk, een jeanspakje met bijpassende strandtas, een bontjas. En bij elk setje passende schoenen en laarzen. Ik herinner me nog precies dat ik bij een feestelijke gelegenheid een kledingsetje in de speelgoedwinkel (Bart Smit?) uit mocht zoeken. Met rode wangen koos ik na veel getreuzel uiteindelijk een fleurige halterjurk, paars-oranje gebloemd, met een prachtige zomerse flaphoed. De rest van haar garderobe maakte ik samen met mijn moeder. Dat was eigenlijk nóg leuker. We breiden t-truitjes en haakten mutsjes, van restjes stof knipten we sjaaltjes en naaide mijn moeder blousjes en rokjes.
Om het geluk compleet te maken, kwam enige tijd later Ken in Barbies leventje. Ken kwam er wat betreft garderobe – hoe stereotype – heel wat slechter vanaf. Hij moest het doen met twee broeken en twee jasjes. En een coltrui. Dat wil zeggen: alleen de col. Het lijfje en de mouwen zag je toch niet onder zijn jasje, moeten de makers van Mattel gedacht hebben. Ik vond dat echter zo sneu, dat ik liever naar zijn half ontblote gespierde borstkas keek, dan naar zo’n half colletje.
Maar goed, een van die twee jasjes, daar gaat het me om. Het was rood, met een witte bedrukking. Dat die bedrukking eigenlijk heel bijzonder is, ontdekte ik toen ik onlangs weer op het jasje stuitte. Het lijkt een patroon van logo’s van CocaCola, maar nadere inspectie (mijn bril helpt) leert dat er PepsiCola staat geschreven! Ik vraag me af wat dat ontwerp destijds voor consequenties had. Spande CocaCola of Pepsi een proces aan tegen Mattel? Waren de merken nog niet geregistreerd? Heeft Mattel beide partijen toestemming gevraagd? Moesten de verkopende winkels de kleding uit het assortiment nemen? En, wat vond Barbie ervan?
Waar ze het nu vast unaniem over eens zijn, is dat al die merken sterke merken zijn gebleken.
En mijn Barbie en Ken? Die zijn na ruim 35 jaar nog steeds een leuk setje!
Ank Klis
Een jaar heeft 365 dagen en een beetje. Dat beetje wordt 97 keer per 400 jaar gecompenseerd met een schrikkeljaar. Zo blijven we lekker bij de tijd. Het betekent wel dat we grofweg eens in de vier jaar een dag extra krijgen. Wie op 29 februari geboren is, voelt het als een verlies van 3 dagen, maar voor ons gewone stervelingen is het pure winst. Want in een tijd van druk, druk, druk en rennen van de crèche naar de yoga en van de yoga naar de vioolles en van de vioolles naar de supermarkt en van de supermarkt naar huis en weer terug omdat je de viool van je dochter vergeten bent, is het lekker zo’n extra dag.
Ik zeg vrijhouden en al die dingen aanpakken die altijd blijven liggen. Nee, niet je partner, maar bijvoorbeeld op de zaak: het koffiezetapparaat ontkalken, de vingerplant verpotten, de kerstkaarten van 2005 op alfabet leggen en natuurlijk de afgekorte namen van reclamebureaus uit je hoofd leren. Of privé: de ijskast en je schoonmoeder ontdooien, een 2d-taart bakken, zoeken naar guldens en kwartjes in de voering van de bank, je haar in de huisstijlkleuren verven, die ene foute dakpan vervangen of windsurfen op die door vadertje tijd geschonken, zonnige, koele maar windstille februaridag. En daarna weer opgeruimd aan het werk, met een schone lei. Want als je een beetje doorwerkt, kun je de hele lijst afwerken. Schrikkel komt uit het Middelnederlands en stamt van scricken, wat zoveel als springen betekent. Ik maak een sprongetje bij deze gratis vrije dag en maak geen afspraken.
Ank Klis
